“Mekan insanla anlam ve değer kazanan boşlukların özlü bir anlatımı. Mekan zamanın ikiz kardeşi ve bütünleyicisi. İnsanın varoluşunun merkezi, pıtır pıtır atan yüreği.Koruyandır mekan; yaratan, göseten, esirgeyen; dokusuna uymayanı dışarıda bırakan ve yalnızlıpa terk eden. Evler mekanın gözleridir; kentler mekanın devasa formları… Ve ruhu vardır mekanların, o ruhtan yankılanır öyküler; duvarlar dile gelir, eşya canlanır, odalar konuşur.