Hiç alışamadığımAltı kırkbeş vapuruGözlerindeki çapaklarlaUyku sarhoşluğundan henüz yeni uyananYolcularLanet edercesine kapı ve pencerelerFırça vuran ellerKaderine terkedilmiş alrengi takaHiç birisi ilgimi çekmiyordu bunlarınGündelikten uzakBir tek sen varsın iskeledeSen gözlerimin irisiBen, gözlerinin, gönlünün delisiOlmuştumArtık umursamıyordum olanı biteni,Ne güzelim martılarıNe de el yordamıyla halatı çözenÇımacılarıSadece ve sadece,Altı kırkbeş vapurunu görüyürduGözlerimArnavutköy iskelesi..